Światowe życie mieszkańców międzywojennej Warszawy

Istnieje wiele sprzecznych opinii co do tego, czy Warszawa w okresie międzywojennym rzeczywiście powinna być nazywana „Paryżem Północy”. W latach przed wybuchem II wojny światowej stolica Polski była połączeniem wielkiego przepychu oraz ogromnej biedy. Z jednej strony posiadała znakomite teatry, nowoczesne kina i bogate nocne życie, z drugiej strony, znakomita większość Warszawiaków mieszkała w prowizorycznych mieszkaniach bez dostępu do bieżącej wody i elektryczności.

W tym artykule przyjrzymy się jednak Warszawie, o której bogatym życiu wyższych sfer głośno było w całej Europie. Rozwój sieci transportowych, studiów filmowych, kolorowych neonów i drapaczy chmur, wzbudzało podziw i zachwyt odwiedzających miasto gości. Warszawa odradzała się po latach okupacji, a mieszkańcy, spragnieni dostępu do kultury i rozrywki, ochoczo korzystali z ofert instytucji kulturalnych, zaczytywali się w lokalnej prasie i spędzali wieczory w kawiarniach i restauracjach.

Kina

Przed wojną w Warszawie działało około 60 kin. Najpopularniejszym z nich było nowoczesne kino Atlantic na ulicy Chmielnej, które działa nieprzerwanie, aż do dzisiaj. Wyróżnia je charakterystyczny, niebieski neon. W trakcie seansów w warszawskich kinach można było obejrzeć zarówno międzynarodowe produkcje, jak i kroniki filmowe z całego świata, także z dźwiękiem, w tym pierwszy polski film dźwiękowy Moralność pani Dulskiej (1930).

Hotele i restauracje

Luksusowy Hotel Bristol na Krakowskim Przedmieściu został otwarty w 1909 roku i z jego usług korzystali najznakomitsi goście z kraju z zagranicy. To właśnie z balkonu Hotelu Bristol dał swój popis Jan Kiepura. Kolejnym popularnym hotelem w okolicy był Hotel Europejski z XIX wieku. Organizowano w nim imprezy taneczne i serwowane wykwintne potrawy. Szczególnie ceniono kuchnię francuską i raczono się koniakiem i szampanem. Przy hotelach działały także kasyna, oferujące gry, które uwspółcześnione można znaleźć także dzisiaj na stronie . 

Rewie i kabarety

Legendarnym miejscem w Warszawie było Morskie Oko, znajdujące się niedaleko Filharmonii. Spektakle w Morskim Oku były na światowym poziomie, jednak wciąż pozostawały głęboko zakorzenione w stylu życia mieszkańców.

Najsłynniejszym kabaretem w tamtych czasach był Quid Pro Quo, w którym występował m.in. Mieczysław Fogg, Zula Pogorzelska czy Hanka Ordonówna. Skecze, które prezentowano publiczności nawiązywały co przywar ludzkich, polityki i kultury i były uwielbiane przez widzów.